Als de hemel valt
Er staan eeuwenoude lijnen in de aarde gegriefd waarvan we het maakproces niet begrijpen: de Nazcallijnen. Selma Noort bekeek ze in Peru en wellicht was het daar, op de uitkijktoren in een woestijn, dat ze besloot een jeugdroman te schrijven waarin deze lijnen een grote rol zouden spelen. Het boek kwam er, en Als de hemel valt is een verbluffend verhaal geworden. Het is zo bijzonder om een geïnspireerd auteur aan het werk te zien. Noort schreef over oorlog en verzet, over de nabije toekomst en over iets wat buiten alle tijd en ruimte zou kunnen gaan, maar ze schreef vooral over mensen. Over hoe we elkaar niet begrijpen, over hoe we elkaar soms toch zomaar beschermen en over hoe we, wanneer we jong zijn, onze bestemming moeten vinden. We maken Rosa’s groei mee, zowel haar uiterlijke als innerlijke ontwikkeling, en ook die van de maatschappij om haar heen. Als de hemel valt is (opnieuw) een prachtige stap in Noorts schrijverschap, een schrijverschap dat in 2025 maar liefst 45 jaar onderweg is. Ik las het, op een rustige Tweede Kerstdag, in één keer en vol bewondering uit.