Edward van de Vendel

Er is – ik heb dit al vaker geschreven – iets uitgesproken aangenaams aan de jongerenboeken van Rindert Kromhout. Laat ik ze nog even opsommen (er zal wellicht geen cassette met deze negen delen uitgegeven worden, dus ik zet ze daarom hier maar even bij elkaar). Ten eerste waren daar de drie boeken die met de Bloomsbury-groep te maken hadden, Soldaten huilen niet, April is de wreedste maand en Vertel me wie wij waren. Toen kwamen de drie boeken die zich met het gezin van Thomas Mann bemoeiden, Een Mann, En ik was zijn held en De naam van mijn vader – en toen vertrokken we naar Italië en kregen drie fijne boeken die hier en daar losjes aansloten bij het leven van verschillende Italiaanse schrijvers. Dat begon met De poppenspeler van Lampedusa, daarna was er Liefde en dood in de rode stad en nu dan De jongen van het godeneiland. Gemeenschappelijke delers van dit nonet: hier en daar keerden figuren uit eerdere boeken terug, er was dus altijd wel een link naar iets dat met boeken of met verhalen vertellen te maken heeft, en er was in elk van die negen boeken ook een fijne, vaak probleemloze gay representatie.

Interessante onderwerpen dus, over tijden en culturen waarover niet vaak Nederlandse jeugdromans geschreven worden – maar wat maakt deze boeken nu altijd zo aangenaam? Ik denk dat het de helderheid is. Je ziet de decors en de personages voor je. Kromhout schrijft nooit te lang of te kort, hij doseert meesterlijk. Er schijnt de hele tijd licht achter zijn zinnen, ik omschreef het zo al eerder. Maar het zijn ook de karakters van de personages: altijd zijn ze nieuwsgierig, open, aardig. En dus maakt dat deze negen titels oorspronkelijk, helder, afwijkend en vooral prettig – als een reminder aan een wereld waar we graag in zouden vertoeven. In De jongen van het godeneiland komt daar ook nog een heel relevant onderwerp bij: bootvluchtelingen. Via Ahmed, de Soedanese jongen die in een groepje Siciliaanse jongeren opgenomen wordt en dan opeens kwijt is, leren we de nieuwsfeiten op een andere manier zien.

Rest de vraag: wat gaat Kromhout nu schrijven? Ik heb hoopvol gedacht een opening naar een nieuwe trilogie te ontwaren: een van de leukste zijpersonages vertrekt namelijk naar Parijs. Trois livres parisiens, monsieur Kromhout? Ik hoop het zo.