Edward van de Vendel

Lydia Rood is - ik heb het al vaak gezegd - een van onze meest veelzijdige en meest verrassende auteurs. Verrassen doet ze opnieuw met deze hervertellingen van klassieke verhalen uit de Arabische wereld. Antar was, in de overlevering, een gevreesd krijger en een gevierd dichter, en dus krijgen we in dit boek zowel poëzie als zwaardengehak en doorboorde lichamen. Maar Rood laat niet het bloed de doorlopende lijn zijn, en ook niet de dichtkunst (hoewel de gedichten sterk zijn!), maar de frustratie van Antar over het feit dat hij niet erkend wordt door zijn vader. De vertelvorm is fijn: korte episodes, die weliswaar veel namen bevatten maar toch helder blijven. Ook mooi: Rood laat een jonger broertje van Antar, Haroen, de verhalen vertellen ('Dit is het zevende verhaal over Antar. Ik ben Haroen en ik was erbij; ik ben zijn broertje en slimmer dan hij.')

Ik genoot ook erg van de tekeningen. Juliette de Wit maakt zulke sterke mensfiguren. Ze zijn vastgelegd terwijl ze halverwege een beweging waren, en daardoor lijken ze steeds van de pagina op te willen springen. De Wit bereikt hier grote hoogten, het is heerlijk om zowel haar volle pagina's (met al die warme woestijnkleuren) als de kleinere tekeningen te zien. Antar en Haroen (en love interest Abla) léven daardoor echt.