Edward van de Vendel

Gisteravond kreeg Een zee van liefde zowel de publieks-Boon als de jury-Boon, de nieuwe grote literatuurprijs van Vlaanderen. Ik las het boek al veel eerder, maar schreef er nog niet over, en dat kan natuurlijk niet.

Pieter Gaudesaboos is al jaren inventief en avontuurlijk prentenboekmaker met schitterende boeken als Toen oma plots verdween en nog niet lang geleden het ontroerende boek over adoptie: Klein verhaal met een hart. Was Gaudesaboos vooral speels in het begin van zijn carrière, nu is hij, zonder de speelsheid helemaal te verliezen, ook een maker die weet te ontroeren. Steeds vaker wendt hij zich tot de simpele, belangrijke zaken van een leven: nabijheid, vriendschap, liefde. Een zee van liefde is daar het hoogtepunt van. 

Pinguïn beseft het al een tijdje: hij is verliefd op Beer. Iedereen die zoiets al eens meegemaakt heeft zal zich herkennen in de eerste bladzijden van het boek, waarop Pinguïn al zijn moed bij elkaar raapt, een zee van aarzeling en twijfel overzwemt (in het boek is het een letterlijke zee, mooi zinnebeeld), diep ademhaalt en bij Beer aanklopt. Beer is overvallen en reageert niet direct met de boodschap die Pinguïn wil horen. Hoe moet deze relatie - of vriendschap - nu verder? Gaudesaboos heeft al die fijne én lastige fases van zo'n liefde die zich vriendschap moet laten noemen warm, sterk en simpel verbeeld. Het is ongelooflijk hoe een boek met zulke heldere beelden en heldere kleuren (Gaudesaboos houdt zijn bonte palet heel krachtig in bedwang) zo'n complexe relationele situatie precies weet te treffen. Daarmee is Een zee van liefde (spoiler: het boek heet niet voor niets zo) een zeldzaam geslaagd boek dat universeel is doordat de maker er zijn puurste hart in heeft gelegd.