Edward van de Vendel

Of je een boek - letterlijk - in één sessie uitleest heeft natuurlijk niet alleen met het boek zelf te maken, maar ook met de tijd die je in je leven hebt, als lezer. Voor je het weet moet er ontbijt gemaakt worden, moeten treinen worden gehaald, of is er een boodschap die in je oor schreeuwt dat hij gehaald moet worden. Maar het is zomer en vakantie en maandag en dus las ik vanochtend in één ruk het laatst in het Nederlands vertaalde boek van Kate DiCamillo, Het boek van Beatrice. En behalve met de beschikbaarheid van mijn tijd had dat door- en doorlezen toch ook wel heel veel met dit boek te maken.

Er kleeft iets magisch' aan het schrijven van DiCamillo. Je wordt in het verhaal getrokken door de eerste zin: 'Answelica was een geit met tanden die de spiegel van haar ziel waren: groot, scherp en weerbarstig.' Daarmee geven we meteen alle scepsis uit handen en zeggen we in onszelf tegen de schrijver: 'Kom maar op.' DiCamillo geeft vervolgens niets uit handen en loodst ons zeker en met plezier door een warm verhaal dat van vooral grappig naar vooral ontroerend gaat. De personages zijn overgetelijk, de plot is krachtig, en er is een ruime rol voor de verbeelding en voor de liefde.

Daarmee is Het boek van Beatrice een van de allerbeste DiCamillo's, die qua aanbevelenswaardigheid en klassiekerswaarde kan staan naast bijvoorbeeld De zomer van Winn-Dixie, Op de rug van de tijger, De wonderlijke reis van Edward Tulane en Onmogelijk blauw.