Edward van de Vendel

Zei ik al dat het goed gaat met de Nederlandstalige kinderpoëzie? Ik zeg het nog een keer: het gaat goed met de Nederlandstalige kinderpoëzie. Niet dat er ineens zo heel veel méér bundels verschijnen, maar er verschijnen wel bundels van hoge kwaliteit.

Zo keken we al lang uit naar het debuut van Pim Lammers als dichter voor kinderen. Her en der druppelden er al sterke losse gedichten de openbaarheid in, maar nu is er een stevig boek met maar liefst 55 verzen. Het overkoepelende thema is 'familie' en dus vinden we broertjes-, ooms-, moeder- en opa-gedichten. Pim heeft alle uithoeken van het onderwerp belicht en doet dat vaak op heel originele wijze: hoogtepunten zijn bijvoorbeeld de gedichten over een opa die ligt te slapen, waarbij het kind dat de ik-persoon is fantaseert dat opa dood is, of het gedicht over hoe naar het is als je moeder niet boos te krijgen is, of het gedicht over wat jongens wel en niet mogen doen, of het hilarische vers over seksuele voorlichting - eh, wat doe ik met deze lijst? Ik kan er zo nog wel een stuk of wat gedichten aan toevoegen.

Sarah van Dongen tekende bontgekleurde taferelen bij alle gedichten, waarmee ook zij heel mooi debuteert als kinderpoëzie-illustrator. Door haar aandacht voor diversiteit is dit een omarmende bundel: eenieder kan zich erin gerepresenteerd zien.

Dat doet ook Pim - in vervolg op zijn prentenboeken en eerste lezers, die een voortdurend pleidooi voor inclusiviteit zijn, is ook deze bundel weer écht universeel. Ik denk daarom dat de kans groot is dat dit een heel geliefde bundel in gezinnen en op scholen wordt, én dat hij rondgedragen gaat worden in de armen van allerlei kinderen. De toegankelijkheid en de humor van deze bundel maken die kans alleen maar groter. Daarnaast denk ik dat het een aantal gedichten uit de bundel gegeven zal zijn een 'klassieker' te worden - zoals mijn absolute lievelingsgedicht Kriebelen, op bladzijde 49.

Maar laat ik besluiten met een van de meest serieuze en meest ontroerende gedichten - als bewijs voor de heerlijkheid van Ik denk dat ik ontvoerd ben:

Opa

Als ik thuiskom
vallen ze stil.

Of misschien waren ze al stil,
papa, mama, oma.

Ik zie ze zoeken,
de juiste woorden, de juiste zinnen.
Ze hebben geen idee
hoe ze moeten beginnen.

Maar ze hoeven niets meer te zeggen.
Ik weet het, ik heb het al door.
Ze hoeven niets meer uit te leggen.
De stilte was ze voor.