Edward van de Vendel

Drie jongens en één meisje, alle vier zeventien of achttien jaar, alle vier VMBO-ers - dat zijn de hoofdpersonen van Erna Sassens geweldig gas gevende nieuwe jeudgroman Neem nooit een beste vriend. We kenden ze al uit haar vorige boek, Zonder titel, waarover ik na lezing schreef: 'Erna Sassen schreef een van die zeldzame romans die álles hebben. Relevantie dus, maar evenzeer snelheid, humor, stijl, originaliteit, ontroering - Zonder titel is eenvoudigweg fantastisch.'
De vraag is natuurlijk: vind ik dat nu weer?
Antwoord: ja, dat vind ik nu weer.

Erna Sassen is een van die zeer zeldzame auteurs die én geloofwaardig over jongeren van nu schrijft (met alle taal, met alle verwijzingen, met alle helderheid, met alle referenties) én een literair, gelaagd verhaal vertelt. Ze kiest daarbij radicaal voor jongeren die in onmogelijke tijden (want covid en social-media-druk) hun weg moeten zien te vinden, voor jongeren die zware zaken in hun leven te verwerken hebben gekregen. Ze krijgt het voor elkaar om een snel, grappig en ontroerend boek over hen te schrijven, met mentale gezondheid, seks(ualiteit), gender én kunst als kernonderwerpen.

En dan zijn er de geweldige tekeningen van Martijn van der Linden nog. Zijn hand wérd Joshua's tekenhand (Joshua is degene vanuit wie alles verteld wordt, zijn bijnaam is 'Rembrandt') en de liefde van Joshua voor Lindsey kruipt steeds meer in Martijns/Joshua's portretten. Daarbij voegt Martijn ook nog verhaalelementen en kunstverwijzingen in zijn tekeningen toe (zie bijvoorbeeld de cameo van een maximonster) en paart hij zijn brille aan die van Sassen.

Mijn god, wat is dit een fantastisch boek, ik zeg het nog maar een keer.