Edward van de Vendel

Ted van Lieshout schreef met Ommouw me een van zijn origineelste poëziebundels, en dat wil wat zeggen, want er waren er al zoveel. Aan de hand van foto's van kledingstukken lezen we nieuwe gedichten, die bijvoorbeeld vanúít die kledingstukken (die veelal verlaten zijn) geschreven zijn, of die de al van Van Lieshout bekende thema's verkennen. Dat laatste lijkt, als ik het zo opschrijf, op herhaling te duiden, maar nee - het ongelooflijk knappe aan deze bundel is dat het de vertrouwde Van Lieshoutonderwerpen verdiept, en soms zelfs in een ander daglicht stelt.

Het zwaartepunt van dit boek ligt bij de herinneringen aan de jonggestorven broer van de dichter. De ondertitel van de afdeling 'Twee broers' is 'Wij zijn bewaard', en zoals niet weggegooide kleding die functie kan hebben (het vasthouden, de mógelijk geven tot vasthouden), zo doen deze schitterende gedichten dat ook. 'Twee broertjes in de sneeuw' bijvoorbeeld haalt een tedere ochtend terug, waarin twee jongetjes ontzag ervaren voor al dat witte, nette van versgevallen sneeuw. Of het gedicht waarin van allebei de jongens een geheim (hetzelfde geheim) wordt onthuld ('Geheim'). En 'Mango', waarin het onthutsend braakliggende terrein van net na een dood open wordt gelegd.

Ommouw me, met ook nog de bijzondere vormgeving, de kledingmerkversjes en de toelichting achterin is een vertrouwde en nieuwe Van Lieshout tegelijk, van heel hoog niveau.