Edward van de Vendel

Ben is zeventien en al drie jaar leeft hij in de herinnering aan zijn oudere zus Kim, die zelfmoord pleegde. Het huwelijk van zijn ouders heeft het verdriet niet overleefd en Ben zelf gaat zijn dagelijkse bijna verdoofde gang. Op school staat hij onder bescherming van zijn beste vrienden Hettie en Tom. Maar dan – aan het begin van het boek – is er een nieuwe zelfmoord. Dat zet in het dorpje duistere gebeurtenissen in werking, waar Ben wel en niet mee te maken lijkt te hebben. Caris, van wie dit de debuutroman is, nadat hij eerder toneelstukken en hoorspelen schreef, onthult als een echte thrillerauteur beetje bij beetje van de plot. Dat doet hij netjes, maar het mooiste aan het boek vond ik toch dat Bens échte zoektocht zich op twee heel andere terreinen bevindt: die van de rouwverwerking en die van de liefde. De liefde voor jongens. Stenen eten (mooie metafoor, zie einde van het boek) maakt vers na het verschijnen bescheiden furore, en aangezien dit een boek is waar je doorheen vliegt, begrijp ik dat wel.