Edward van de Vendel

Ik ben geen grote taart-eter, en als ik al eens een hapje neem, dan ben ik vaak snel verzadigd. Maar als de boeken van Thé Tjong-Khing ook taarten zijn, dan ben ik wél een grote taart-eter en dan ben ik nog lang niet verzadigd.

In zijn kijkboekenreeks, die tekstloze, dynamische verhalen bevat, verscheen vorig jaar een nieuwe aflevering, Taart voor iedereen. Op de schutbladen maken we kennis met de tien hoofdrolspelers, die op de titelpagina al met hun avontuur beginnen. Een adelaar steelt hun picknickkleed, met daarop allerlei persoonlijke eigendommen. In de lucht verliest de adelaar het kleed alweer, en dus moeten de hoofdpersonages in het landschap op zoek gaan naar hun spiegeltje, hun voetbal, hun knuffel, hun paraplu en nog veel meer.

Het is weer heerlijk om al kijkend en wijzend alle individuele verhaallijnen langs te gaan, en wat me dit keer weer opviel is dat Thé Tjong-Khing zo geraffineerd kleine episodetjes tussen de pagina's weglaat. Je moet dus zelf goed kijken en aan de hand van wat je op de ene spread en dan op de volgende ziet concluderen wat er in de tussentijd gebeurd is. Dat maakt dit boek niet alleen zo genietbaar vanwege de bewegingen, de kleuren en de vormen in de tekeningen, maar ook vanwege het verhalenmachientje dat in je eigen hersens in gang wordt gezet.