Edward van de Vendel

Een paar jaar geleden verraste Marlies Slegers met een heel mooi boek over rouwverwerking, Briefjes voor Pelle. Nu is er een volgend boek voor ongeveer dezelfde leeftijd, We moeten je iets vertellen. Veel kinderen herkennen de dreigende ondertoon van die zin - als ouders dat gaan zeggen kun je je maar beter schrap zetten.

Dat moet ook de dertienjarige Hazel dus, want ja, die zin wordt tegen haar en haar oudere zus Rivka en kleine broertje Nathan gezegd, en het vervolg is wat ze vreesden: hun ouders gaan scheiden. Tot zover klinkt dat als het begin van een boek dat wel vaker geschreven is. Maar dit is Marlies Slegers, en dus laat ze ons, net als in Briefjes voor Pelle, uitermate dicht bij Hazel komen. Het lezen van dit boek voelt als meereizen met Hazel. Wanneer zij radeloos is, zijn wij het. Wanneer zij onder de indruk van de twee jaar oudere Kean raakt, moeten wij ook blozen. Wanneer zij achter de ware reden van de scheiding komt, weten wij ook even niet meer waar we het moeten zoeken. Wanner zij naar haar oma gaat reizen, gaan wij op een even bezorgde manier als Hazel van die oma houden.

Opnieuw is dit boek dus een leesbelevenis, en ook de bestendiging van een bijzonder schrijverschap. (O, en hoe mooi is dat omslag, van Jeska Verstegen? Heel mooi).