Edward van de Vendel

Het is alsof we een documentaire zien; de camera loopt dicht achter Miki van 12 aan, die met haar vader in Amsterdam is. Ze slapen er in een oud appartementje en Miki moet wennen. Maar op bladzijde 102 staat: 'Opeens hou ik van deze stad. Alsof het een cadeautje is en ik nu pas begrijp wat voor cadeautje.'

Wat weten wij - de kijkers, de lezers - dan? Dat Miki's moeder nog in het huis van het gezin in Dedemsvaart is, waar ze een B&B runt. Dat Miki al een halfjaar een misverstandruzie heeft met haar beste vriend Tom. En dat er boven het appartement in Amsterdam een oude, slechtziende vrouw in een zelfgemaakte tent op het dak woont. We ontdekken dat soort gegevens stapsgewijs, wat het boek dus een documentair karakter geeft, maar dan wel dat van een tedere, bijzondere, kleurrijke documentaire. Alle figuren, ook de bijpersonages, léven en hebben belangrijke dingen uit te zoeken. Dat laat Schmitz ze doen terwijl ze mooie observaties serveert, zoals bijvoorbeeld: 'Er is veel om over na te denken. Alsof iemand een bladblazer heeft aangezet, maar niet meer uitgezet. Alles blijft maar door de lucht dwarrelen.' Zeemeermeisje is een jeugdboek vol charme.